Ogród

Bilbergia zwisła

Jest jedną z ła­twiejszych i najwytrzymalszych w uprawie roślin z rodziny bromeliowatych. W przeciwieństwie do większości gatunków z rodziny ananasowatych, które są wyłącznie epifitami, bilbergia może rosnąć zarówno jako epifit, ale także w glebie na dnie lasu.

Ma długie, sztywne, skórzaste, szarozielone liście zebrane w roze­ty tworząc w pobliżu nasady rurkę. Są one łukowato wygięte z haczykowatymi kol­cami na brzegach. Przewieszające się kwiatostany są złożone z niepozornych zielono-fioletowych kwiatków z długimi wysuwający­mi się nitkami pręcików. Przy każdym kwiatku są dość duże ciemnoróżowe przy­kwiatki – tak botanicy nazywają przekształcone i najczęściej jaskrawo wybarwione liście znajdujące się tuż pod kwiatem właściwym. Pojedynczy kwiatek ma około 5 cm długości.

Występowanie

Po­chodzi z tropikal­nych lasów od Meksyku po południową Brazylię.

Wysokość

Przeciętna wysokość rośliny to około 40 – 45 cm. Lecz jej szerokość jest znaczniejsza.

Termin kwitnienia

Okres kwit­nienia jest uzależniony od tem­peratury, w jakiej roślina zimu­je. Kwitnienie trwa długo. Można przyspieszyć kwitnienie wkładając roślinę do foliowego worka razem z dojrzałymi jabłkami. Jabłka wydzielają dużo etylenu, który mocno stymuluje kwitnienie. Trzymamy w worku roślinę około 10 dni. Najpóźniej do 2 miesięcy roślina powinna kwitnąć.

Stanowisko

Wymagają miejsca widnego w którym nie będą narażone na bezpośrednie działanie promieni słonecznych. Latem z powodzeniem może być uprawiana w zacienionym miejscu balkonu.

Wymagania

W lasach tropikalnych gleby są bardzo płytkie i praktycznie złożone z rozkładającej się masy organicznej. Podobne podłoże powinniśmy zafundować roślinie. Płytkość ziemi przekłada się na niezbyt długi system korzeniowy, dlatego stosujemy płytsze lecz szersze doniczki. Uprawiając w standardowych 1/3 wypełniamy warstwą drenażową. Jako podłoże może posłużyć nam zwykła ziemia do kwiatów jednak bardzo mocno rozluźniona. Może to być drobna kora, perlit, wermikulit, keramzyt a nawet pokruszony styropian. Kto ma możliwość może wykorzystać podłoże do storczyków. Przez cały sezon wegetacyjny utrzymujemy podłoże lekko wilgotne, także zimą. Między podlewaniami nie powinno ono przesychać głębiej jak na 2-3 cm. Po około miesiącu od posadzenia lub od razu jeśli jest to kupna roślina powinniśmy zasilać roślinę stosując bardzo rozcieńczony nawóz do roślin kwitnących w okresie kwitnienia lub do roślin zielonych w pozostałym okresie. Dajemy najwyżej 1/3 dawki zalecanej na opakowaniu.

Optymalna temperatura w czasie uprawy to 16-20°C, ale jeśli na polu jest nawet do 30°C nic im nie będzie byle miały wilgotne podłoże i trochę wody w lejku rozety. Pod koniec jesieni podlewanie i nawożenie zmniejszamy i jeśli to tylko możliwe obniżamy temperaturę do 16-18°C, nie dopuszczając, by spadła ona poniżej 12°C. Pamiętajmy także, że u nas w okresie jesienno-zimowym bywa tak ciemno, że nawet takie rośliny jak bilbergia będą miały za ciemno stojąc z dala od okna, przysuńmy je zatem bliżej światła.

Raczej w celach estetycznych usuwamy przekwitłe kwiatki. W stosunkowo krótkim czasie po zakończeniu kwitnienia roślina zacznie wytwarzać młode odrosty. By zapewnić roślinie siłę do ich wytworzenia, a później warunki do wzrostu podlewanie i nawożenie ograniczmy, ale nie zaprzestajemy. Pod koniec marca przystępujemy do przesadzania rośliny jeśli kupiliśmy ją w ubiegłym roku, albo minęło już dwa lata od ostatniego przesadzania. Ponieważ wszystkie rośliny należące do bromeliowców kwitną tylko raz, a potem powoli zamierają wydając wcześniej młode odrosty to w trakcie przesadzania usuwamy stare rośliny, które już kwitły, a także oddzielamy młode odrosty i sadzimy je osobno do małych i płytkich doniczek.

Rozmnażanie

Bilbergie rozmnaża się przez oddzielanie i ukorzenianie odrostów. Zabieg ten przeprowadza się zwykle podczas przesadzania roślin. Odrosty ukorzeniają się po 3-5 tygo­dniach. Bilbergie można też rozmnażać przez wysiew nasion, ale wówczas kwitnące rośliny uzyskamy po 3 latach.