Ogród

Szafirek

Opis:
Szafirki należą do roślin cebulowych. Najbardziej rozpowszechnione są dwa gatunki o podobnej budowie roślin i porze kwitnienia: szafirek armeński Muscari armeniacum oraz szafirek groniasty Muscari botryoides. Kwiaty tego pierwszego są drobne, białe lub szafirowoniebieskie, zwisające na krótkich szypułkach, zebrane w gęste grona na pędzie 20 cm wysokości. Natomiast szafirek groniasty ma kwiaty fioletowoniebieskie z białym brzegiem lub białe (w zależności od odmiany), osadzone na krótszym pędzie – 15 cm.

Szafirki kwitną w IV i V. Znakomicie nadają się na obwódki, obrzeża ścieżek, do ogródków skalnych, a także na kwiat cięty. Szafirki nadają się do uprawy przyspieszonej (tzw. pędzenia) zimą i wczesną wiosną (uprawa na kwiat cięty oraz w doniczkach).

Szafirki mają nieduże wymagania glebowe, rosną praktycznie w każdym podłożu, ale preferują gleby przepuszczalne, próchnicze, umiarkowanie wilgotne o odczynie obojętnym lub lekko zasadowym. Należy zapewnić im stanowisko słoneczne lub półcieniste.

Cebulki wykopuje się w czerwcu i lipcu. Można od razu wysadzić je w miejsce docelowe albo przechować w suchym piasku w temperaturze około 20°C i posadzić pod koniec września lub na początku października. Głębokość sadzenia wynosi 6–8 cm. Roślina szybko rozrasta się i dlatego nie należy sadzić cebulek zbyt gęsto (najlepiej co 8–10 cm). Szafirki nie wymagają częstego przesadzania i mogą rosnąć w jednym miejscu kilka lat (4–5), ale wymagają corocznego zasilania nawozami mineralnymi lub organicznymi (wiosną – do końca maja). Co kilka lat dobrze jest zmienić dla nich miejsce, gdyż gleba miejscowo wyjaławia się. Rośliny te wymagają szczególnej uwagi w maju, nie wolno dopuścić do ich przesuszenia ani zachwaszczenia.

Do pędzenia cebule szafirków wysadza się jesienią do doniczek po kilka sztuk razem i przechowuje w chłodnym pomieszczeniu przykryte niewielka warstwą ziemi lub torfu. Od połowy stycznia rośliny można pędzić w niskiej temperaturze (10–13°C), w wyższych szafirki wypuszczają tylko liście.