DIY - zrób to sam

Tamaryszek francuski (*VI-VIII)

W polskich warunkach klimatycznych osiąga 2–3 m wysokości (w swej ojczyźnie 6–10 m) i podobną średnicę korony. Zwykle roślina wytwarza krótki, nieforemny pień i szeroką, nieregularną, ażurową koronę, zbudowaną z licznych, cienkich, wyprostowanych, rózgowatych pędów, początkowo zielonych, z czasem drewniejących i pokrywających się brązową korą. Liście są bardzo drobne, silnie zredukowane, łuskowate, gęsto, dachówkowato osadzone na pędach, zielone lub szarozielone, na zimę opadają.

Kwitnie od czerwca do sierpnia. Kwiaty wyrastają na końcach tegorocznych pędów, są zebrane w duże, wiechowate kwiatostany złożone z licznych, wąskich, kłosowatych gron długości 3–5 cm. Po zapyleniu przez owady i zapłodnieniu, wykształcają się liczne, pękające po dojrzeniu torebki nasienne wypełnione wieloma, bardzo drobnymi nasionami, opatrzonymi pęczkiem włosków.

Urośnie w zasadzie na każdej, średnio żyznej glebie ogrodowej, ale najlepsza dla niego jest gleba lekka i przepuszczalna o umiarkowanej wilgotności i odczynie obojętnym lub zasadowym.

Roślina wytwarza głęboko sięgający system korzeniowy, dzięki czemu jest odporna na dłuższe okresy suszy.
Znosi także zasolenie gleby i zanieczyszczenia powietrza.

Najlepiej rośnie i kwitnie w miejscach silnie nasłonecznionych lub lekko półcienistych (tam kwitnie mniej obficie).

W Polskich warunkach klimatycznych nie jest całkowicie odporna na mróz, dlatego wymaga stanowisk ciepłych i zacisznych, osłoniętych od mroźnych, zimowych wiatrów, jednak przemarznięta wiosną znów dość silnie odbija. Szczególnie wrażliwe na mrozy są młode rośliny. Strefa mrozoodporności 6a.

Źle znosi przesadzanie; jeśli jest to konieczne, należy silnie przyciąć mu nadziemne pędy.

Doskonale za to znosi ciecie. Co roku, wczesną wiosną, należy wyciąć u nasady wszystkie pędy przemarznięte, uszkodzone lub chore, a pozostałe skrócić, aby krzew silnie się zagęścił i obficiej kwitł.

Można go sadzić pojedynczo lub po kilka sztuk w luźnych grupach na dużych, wolnych przestrzeniach, na dużych rabatach, w szpalerach i żywopłotach (formowanych i nieformowanych). Doskonale sprawdza się w cieplejszych rejonach naszego kraju do tworzenia pasów zieleni przy ruchliwych ulicach. Świetnie nadaje się na suche, słoneczne zbocza, a nawet do umacniania wydm oraz do rekultywacji miejsc silnie zasolonych i zanieczyszczonych. Nadaje się zarówno do ogrodów przydomowych, jak i do zieleni miejskiej czy osiedlowej oraz parków.
Tamaryszek francuski rozmnaża się wegetatywnie, przez zdrewniałe sadzonki pędowe, pobierane latem, które doskonale się ukorzeniają.